Ciao Bolivia!

Hallo lieve mensen en lieve lieve leerlingen!!!

Wat een gezellige reacties weer! Ik mis jullie ook heel erg allemaal, gelukkig is het hier super mooi en leuk... waardoor het gemis soms vergeten wordt.
Om maar meteen antwoord te geven op de twee meest gestelde vragen van RBB: we zitten nu in Peru en dat is nog een extra uur verschil met Bolivia. In totaal zitten we nu op 7 uur verschil. Dus als het in Nederland 13:00 is, dan is het bij ons 06:00 (heel vroeg dus!)
Voor een uitgebreid antwoord moeten jullie bij de Panda's zijn, Meike heeft als het goed is een mail daarover gekregen.
Het weer: bijna iedere dag is de lucht strakblauw, heerlijk dus! Maar het is zo hoog, dat het niet superwarm is. 's Nachts wordt het vrij koud, eigenlijk al wanneer de zon ondergaat. Verder zitten we nog steeds op de Andes en bergen willen nog wel eens een wolk veroorzaken en/of vasthouden, het is dan mistig en het kan dan ook regenen.

Ok!
en dan nu:
Dit verslag is het laatste verhaal over Bolivia. Na de fantastische trip Uyuni zijn we naar La Paz gegaan.
La Paz lijkt in vele opzichten de hoofdstad van Bolivia, maar het is het officieel (nog)niet. Deze stad ligt in het noorden en weer aardig hoog, 3660 mtr en prachtig tussen nog hogere bergtoppen.
Vanuit La Paz kun je heel veel ondernemen, maar reizen maakt ook moe en daarom hebben we niet teveel gedaan. We hebben vooral veel verkopers blij gemaakt met het kopen van veel souvenirs, en met als klapper ... DE laptop, waarop ik nu lekker relaxed aan het typen ben!

Maar we zullen jullie niet teleurstellen met alleen saaie teksten, natuurlijk hebben we tussen het niksdoen een fantastische uitstap gemaakt.
We hebben onder andere
the Worlds Most Dangerous Road
gefietst. Deze weg dankt zijn naam aan de vele ongevallen die er plaatsvinden. En een ongeval heb je natuurlijk op vele wegen in de wereld. Het verschil is echter dat een ongeval op deze weg, vaak de dood betekent. Dat ligt absoluut niet aan de weg, maar aan de afgrond waar je rakelings langs rijdt. Dit keer is het geen fabeltje, want vorige week is er nog een gids naar beneden gevallen...brrrrrrr.
Vreemd dat je dan toch nog de behoefte houdt om deze weg te berijden. Heel spannend als je in het busje omhoog wordt gebracht, maar eenmaal op de weg zelf viel het gelukkig mee. Het was eigenlijk een prachtige tocht, van een kaal landschap in de hoogte rijdt je in sneltreinvaart richtig het groen beneden!! Verder zijn wij, Nederlanders, zo gewend om te fietsen dat we ons niet echt onveilig hebben gevoeld.
Grappig als je dan met de andere nationaliteiten praat, want er zijn mensen bij die bijna nooit fietsen bijvoorbeeld dat de laatste keer 5 jaar geleden was... gek he?
De rit maakte de weg nog gevaarlijker.. het was mistig en regende af en toe, wat het zicht behoorlijk beperkte!!! Een voordeel daarvan was wel dat je de afgrond niet goed kon zien, wat de angst waarschijnlijk heeft verminderd.
Eigenlijk was het mooiste van de rit 'de finish'. En niet alleen omdat we het overleefd hadden, ook omdat we eindigden in een dierenopvangcentrum; La Serra Verde.
Deze opvang lag in het dal en bood opvang aan allerlei dieren die hier voorkomen. Deze dieren waren mishandeld, gewond of hadden om een andere reden de menselijke hulp nodig om te overleven. Als vrijwilliger kun je hier helpen om de dieren te voeden, te verzorgen en de hokken schoon te maken. Wij gaan dit nog later in onze reis doen.
We hebben hier wel een nacht geslapen. In een, tot nu toe, meest bijzondere slaapplek: EEN BOOMHUT!!!

Na La Paz zijn we naar de allerlaatste plaats in Bolivia vertrokken: Copacabana. Dit is niet alleen het meest beroemde strand in Rio, maar ook een klein stadje helemaal in het noorden van Bolivia. Dit stadje ligt aan het Titicacameer, een van de hoogste meren in de wereld, op 3820 mtr.
Vanuit hier zijn we naar een eiland in dit meer gegaan, Isla del Sol: Zon eiland! We hebben er een wandeling gemaakt, die vooral door de hoogte, soms wat ademnood bezorgde...poe poe... Dit eiland is door zijn hoogteligging behoorlijk kaal en er zijn maar weinig dieren om te spotten... en jullie weten inmiddels dat dit onze grootste hobby is ;)
De meeste touristen gingen waarschijnlijk via een andere route, want we kwamen gelukkig bijna alleen de bewonders van het eiland tegen. En dat maakte deze wandeling het mooist; we konden goed zien wat de dagelijkse routine is van deze eilandbewoners, zo wandelend door hun dorpjes.

Het Titicacameer (die ook gedeeltelijk in Peru ligt) komt in een volgend verslag nog wel terug, maar met deze laatste zin nemen we nu echt afscheid van Bolivia.

Ciao ciao!