al final

Al final

Na de bergervaring in Costa Rica, via een pittig reisdagje, naar Nicaragua vertrokken. Blijft bijzonder hoe de grensovergangen zijn geregeld. Eerst de ‘exit’stempel na lang wachten ontvangen, een paar honderd meter lopen over niemandsland en weer in een lange rij voor de ‘entry’stamp. Geen pijlen, borden of andere bewegwijzering waar je heen moet, waar je moet staan en wat er van je verwacht wordt. .. super leuk eigenlijk, wel tijdrovend... zeker als de bus waarin je vervolgens gaat zegt ‘Si! CLARO! DIRECTO para Granada’ en dat je er uiteindelijk uitgezet wordt in een andere stad.
Maar ook dit keer weer met de nieuwe stempels aangekomen in ons hotel waar we nieuwjaarsavond gingen vieren. Een leuk feest gevierd met twee andere Nederlanders om nieuwjaar in te luiden. Eerst om 5 uur de Nederlandse 00:00 en 7 uur later de Nicaraguaanse. Zeer geslaagd, vooral omdat we overdag met een taxi naar een vuurwerkmarkt zijn gegaan. Op een plein allemaal Chinees en voor Nederlandse begrippen illegaal vuurwerk om te kopen. Wat ogenschijnlijk veilig spul gekocht en goed geknald op dat moment.
Granada bleek ook nog eens een mooie stad,vol met koloniale gebouwen en traditionele rituelen. Leuk om weer wat meer cultuur te zien, dat is iets wat we misten in Costa Rica.
Vanuit daar vertrokken we naar Isla Ometeppe, met een lokale bus zoals gewoonlijk, dat is niet sneller maar vooral veel leuker! Dit keer leverde het ons een band verwisselen op en een groep Nicaraguaanse pubers die graag op de foto wilden.
Ometeppe ligt in een groot meer met twee enorme vulkanen waarvan we er 1 beklommen hebben.
” Doen we effe!” was ons motto.
Raak buiten adem als ik eraan terug denk. Het was voor ons de meest barre tocht in deze reis en daar hadden we niet op gerekend. Na een uur stijgen moest ik na de zoveelste keer zitten en had ik de tocht bijna gestaakt. Ademnood, koppijn, energieloos etc etc
Alleen: Opgeven zit niet in mijn woordpakket ;)
Dokter Peter heeft me een chocoladereep gegeven, een hoogtepil uit Peru en natuurlijk samen met onze gids de aanmoedigende woorden. We hebben de tocht vervolgd en ik ging als een speer!! Nou goed... misschien geen speer ... maarrrr ook IK heb het eindpunt bereikt. Na nog eens 3 uur steil stijgen, uren door blubber baggeren en met behulp van touwen de steilste stukken overbruggen. Een prachtig meer in de krater staat in de boeken, maar we konden helaas door wolkenvorming niets zien. Terug door de blubber naar beneden en eenmaal daar besloten dat het toch om de overwinnig gaat en niet om een meer....

De dag erna de andere kant van het eiland bezocht, minder toeristisch en een beetje rondgewandeld tussen het leven van deze mensen. De was doen in het meer, waar ook de koeien komen badderen (en dus ook schijten) kleine ventjes die dezelfde koeien opdrijven naar dat meer,vissen voor het diner en bananen, veel, heel veel bananen telen!!
Van het eiland af gingen we met een boot. Dit keer een degelijke, bijna geluidstille en zeer stabiele ferry...en wat bleek: deze boot kwam regelrecht van Nederland!! Overal stonden nog Nederlandse teksten en foto’s. Mischien herkent iemand de naam: Brakzand. Waarschijnlijk gevaren in de buurt van de Wadden.
We zouden de laatste Latino dagen gaan slijten in de badplaats van Nicaragua, San Juan del Sur. Hier bleek alleen de Nicaraguaanse cultuur, sfeer en lage kosten verdwenen. We hebben ons plan om hier op zee te vissen diezelfde middag nog kunnen uitvoeren. (Heb na wat wachten, in tegenstelling tot Peter die beter blijkt met piranha’s, zelfs een vis uit de zee gekregen.) Verder hadden we in dit dorp dus weinig te zoeken en zijn we teruggegaan naar Costa Rica. Weer heel wat tijd in lokale bussen vertoeft en zelfs ons eerste langdurige pech gehad. Dit zou niet zo snel opgelost kunnen worden als een lekke band, dus zijn we gaan liften naar ons einddoel. Een van de vele Amerikanen die hier wonen heeft ons opgepikt en netjes afgezet.
Daar zitten we nu in een happy hour aan een kustplaats, Tamarindo. Terwijl jullie van gekheid niet weten wat allemaal aan te trekken tegen de barre kou, weten wij van gekheid niet hoe luchtig we ons moeten kleden. Volop zon, zee en strand!
Toch wel weer verdiend na die barre vulkaantocht, toch???
En ook nog:
Na zes maanden stond hij daar te schitteren in de tuin van ons hotel: een goede BBC!!!! En dat hadden we nou juist nodig om dit zomerse gevoel compleet te maken. Ook nog een gezellige Brabantse familie die wel zin hadden in een goede Hollandse bbc EN een Amerikaanse jarige job die een feest nodig had.
Al met al, een geslaagde lekkere avond!!
Verder hebben we met een tour een strand bezocht in de nacht. Daar hebben we uren moeten wachten op het seintje dat er EEN was gearriveerd... EEN LEATHERBACK turtle die eitjes zou gaan leggen.
Super groot beest, een diepe kuil zien graven met haar flippers en daarin, na heel wat graafwerk, ruim 80 pingballen in werpt!! Heel gaaf, maar helaas voor jullie, geen toestemming om foto’s te maken.

Dit was het einde van ons Latijns Amerika avontuur…

we hebben namelijk een afspraak met Donald Duck!!! ????

Dag Latino!